Waarom ik doe wat ik doe

Al langere tijd loop ik met het idee om wat meer over mezelf te vertellen. En over de reden waarom ik doe wat ik doe. In mijn dagelijks leven ontmoet ik zoveel mensen die worstelen met de snelheid van de huidige maatschappij. En ja.. Ook ik ben hard onderuit gegaan! Natuurlijk is het best even spannend om dit te delen. Ik weet dat er naast de vele mensen die hier mee worstelen ook een grote groep mensen is die de kriebels krijgen bij dit soort verhalen, het afkeuren en het zien als zwakheid. Maar daar heb ik lak aan. Ik zie mijn kwetsbaarheid als kracht en ik ben zeker niet bang voor oordelen van een ander. Ik durf dit te delen omdat ik mij niet schaam voor wat mij is overkomen en ik schaam me er ook niet voor dat het mij niet is gelukt om te voldoen aan alle verwachtingen die onze huidige maatschappij met zich meebrengt. Ik vind het prachtig aan mezelf dat ik veel te gevoelig ben voor deze harde wereld. En ik ben trots dat ik op durf te staan en durf te zeggen; 'Ik doe hier in ieder geval niet meer aan mee.' En met mijn verhaal hoop ik een ander te inspireren het zelfde te doen.

Het begon allemaal toen ik nog een heel klein meisje was.. net als veel andere meisjes ging ik op gym. Het bleek dat ik talent had en zo belande ik op de turnschool. Dit is voor mij geen fijne tijd geweest. Jarenlang ben ik gepest, getreiterd, uitgescholden, buitengesloten en psychisch mishandeld door mijn trainers. Ik zat gevangen in een hele gekke wereld. Ik heb vast ook leuke dingen meegemaakt die tijd, maar ik kan ze me niet heugen. Best gek. Er komen helaas steeds meer verhalen over deze wereld naar boven. Ik ben zeker niet de enige met deze ervaring. Rond mijn veertiende besloot ik te stoppen en begon ik een dansopleiding. Maar de sport had mij zo uitgeput dat ik na twee jaar zei ik kap ermee. Ik wilde niks meer weten van sport, ik wilde een normaal leven. En ik koos voor een studie die mijn vrienden ook gingen doen. Gewoon omdat dit gezellig was.

Marketing en communicatie it was. Daarnaast wist ik mezelf altijd goed te presenteren. En je ziet de bui al hangen.. Ik lulde mezelf op m'n 19e een sales kantoor binnen. Een paar jaar later had ik een goede baan als key account manager, had een prachtig huisje en een mooie auto voor de deur maar ik was niet echt gelukkig. Dat ging zich uiten in lichamelijke klachten. Ik kreeg last van mijn rug, steken in mijn hart, kreeg het benauwd en sliep slecht. Na 1,5 jaar lukte het me niet meer om deze klachten te negeren en kreeg ik mijn eerste paniekaanvallen. Het was zo erg dat ik niets meer kon. Wat dat precies inhield zal ik vast nog eens delen, want in de toekomst wil ik mensen die hier ook last van hebben (en dat zijn er heel veel!) graag helpen. De paniekaanvallen bleven 1,5 jaar lang, iedere dag. Pas daarna zijn ze langzaam, heel langzaam weg gegaan.

Natuurlijk ging ik naar de psycholoog en toen ik daar voor het eerst mijn verhaal deed kwam ze met het idee om te beginnen met traumatherapie. Een jaar lang heb ik EMDR therapie gehad gericht op de tijd op de turnschool. Dat was best pittig. Er kwam zoveel naar boven en ik had nooit gedacht dat dit zoveel invloed had op hoe ik nu mijn leven leidde. Het kostte me echt wel wat tijd om alles te verwerken en het kostte me nog meer tijd om mijn eigen gedragspatronen die ik al in mijn kindertijd had ontwikkeld te veranderen. Hier zal ik later ook dieper op in gaan.

Het gekke was dat ik in dat zelfde jaar naast de yoga weer begon met sporten. Waar ik de jaren daarvoor niets meer wilde weten van de sport kon ik er nu weer echt van genieten. Ik zag al snel dat het sporten mij makkelijk afgaat, dat ik er goed in ben. En ik had het echt gemist. Ik besloot een cursus kleuterdans te gaan doen, gewoon omdat dat me leuk leek. Tien weken later werd er bij me aangebeld.. ze zochten een dans docente. Dat was de eerste stap die ik nodig had om de andere stappen naar mijn yoga en pilates opleiding ook te zetten. Ik heb daarvoor erg lang nagedacht over wat ik zou willen doen, over mijn passie. Maar ik vond dat zo moeilijk dat ik nooit echt een keuze durfde te maken. Ik zag meestal alleen onmogelijkheden. En het klinkt misschien cliché maar vanaf het moment dat ik keuzes durfde te maken ontvouwde zich vanzelf de volgende. Alsof ik beloond werd voor de durf om eindelijk te kiezen voor mijn hart. En wat voorheen een hele ingewikkelde vraag was.. Je passie? Blijkt nu zo logisch.

Mijn werk als docente is het antwoord op wat ik heb meegemaakt. Ik heb nooit de behoefte gehad om mijn woede hierover te uiten naar de mensen die hier verantwoordelijk voor zijn geweest. Wel gebruik ik mijn ervaring op een positieve manier en is het de drijfveer achter alles wat ik doe. Bij mij draait het niet om prestaties maar om vertrouwen. Ik wil een luisterend oor bieden en proberen iedereen te laten voelen dat ze goed zijn zonder dat het perfect is. Ik wil ze zien stralen, dat is mijn doel!